ROMMELPOTTEN

 Carnaval werd en wordt nog steeds niet gevierd in Wijk aan Zee. In de 30-er jaren, vóór de Tweede Wereldoorlog, was dit ook al niet het geval. Carnaval was een feest voor Brabant en Limburg , vond men.

In W ijk aan Zee werd, vooral door kinderen, “Vastenavond” gevierd. Dit had veel weg van de tientallen jaren later gevierde  Sint Maarten, dat in die tijd hier niet gevierd werd. Alleen  Sinterklaas was een jaarlijks terugkerend feest. Hij werd wel niet zo feestelijk ingehaald met een rondrit door het dorp en vele Zwartepieten, maar op school was wel elk jaar een feestmiddag en ook in vrijwel elk huis werden er dan kleine cadeautjes  uitgedeeld.

Het verschil tussen Vastenavond en het latere Sint Maarten was niet alleen een verschil  in de tijd van het jaar waarin het gevierd werd. Sint Maarten is altijd op 11 november, maar Vastenavond was op de dinsdag  voor de (voormalige) 40-daagse vasten begon, ofwel op de laatste dag van Carnaval.           

In tegenstelling tot Sint Maarten, waarbij de kinderen met een lampion zingend langs de huizen gaan, deden ze dat op Vastenavond met een zelfgemaakte rommelpot. Natuurlijk waren de teksten van de liedjes ook anders.

Voor het maken van een rommelpot was er een glazen of aardewerk pot nodig. Vaak was dit een jampot. Ook een conservenblik werd soms gebruikt. Plastic bestond in die tijd nog niet. Over de bovenkant van die pot werd bij voorkeur een stuk varkensblaas gespannen, waaraan in het midden een rechtop staand rieten stokje of bamboe bevestigd was.

Omdat vrijwel alle kinderen op die bewuste dag een rommelpot wilden maken, waren  er lang niet genoeg varkensblazen beschikbaar. Als noodoplossing werd dan vaak een stukje linnen doek of iets dergelijks gebruikt. Dit werkte wat minder goed, maar er was veel gemakkelijker aan te komen. Met begeleiding van hun rommelpot zongen de kinderen huis aan huis hun liedjes.   Als beloning kregen ze dan wat snoep.

Op sommige adressen waren de bewoners wat royaler met hun gift.  Deze adressen werden dan ook druk bezocht en doorgegeven aan anderen. Vooral Hotel Westerduin  was bekend en geliefd bij de kinderen. Om deze tijd van het jaar waren er geen hotelgasten, maar de eigenaar zorgde altijd dat er vrouwelijk personeel aanwezig was om wat uit te delen.

In een zeker jaar, kort voordat Nederland in de oorlog betrokken werd, hadden de dames spekpannenkoeken gebakken. Voor de kinderen, die urenlang in de kou hadden gelopen met handen die nat waren door de rommelpot, was dit natuurlijk erg aantrekkelijk. Zij gingen er dan ook massaal naar toe. Helaas voor de ijverige dames gaf één van de kinderen te kennen dat hij niet van spek hield. Om hem niet teleur te stellen ging een van de dames de stukjes spek er uit peuteren. Maar zoals vaak gebeurt; als er één iets niet wil, dan willen veel van de volgenden dat ook niet. Zodoende waren de dames doorlopend bezig met het verwijderen van de stukjes spek uit de lekkere verse pannenkoeken. Zij besloten dan ook om het volgende jaar geen pannenkoeken meer te bakken met spek erin. Dat gebeurde dan ook niet, maar om een geheel andere reden ! Het volgende jaar was Nederland n.l. bezet door het Duitse leger en Hotel Westerduin zat net als de meeste grote gebouwen vol met Duitse militairen. Dit betekende tevens het einde van het rommelpotten in Wijk aan Zee.